ROMANTIČARI
druga renesansa je bila mrtvorođenče.
zatim smo se pojavili
sa stogodišnjom soli u venama
i srcima punim nikotina i kofeina, jedva kucajući
prsti nam se tresu. nosimo kofe, transparente,
olovke
a usne su nam otrnule od plastičnih zviždaljki
i nedočekanih poljubaca.
cigarete pušimo do filtera i tražimo
zakopano blago
i čitamo i pišemo i napisano bacamo;
besnimo i gorimo
sa vatrom svih izgubljenih revolucija
i pričamo o kiši i moru i suzama
koje nam se suše na obrazima
i pričamo o hladnim rukama na toploj koži
i prazninama i unutrašnjim demonima
i govore nam da smo kliše na dve noge.
čitamo i pišemo i reči urezujemo
u kožu dok nam srca ne pomodre.
drogu nalazimo između zagrada i tačaka jer nigde
ne možemo sebi da je dozvolimo, naša ljubav
se krije po parkinzima i uskim uličicama i delimo je
jer nema dovoljno za sve
nežnost menjamo za očnjake i kandže
zarijamo u sebe, razmenjujući uvrede
slađe od poljubaca
i slatko šapućemo upozorenja (beži beži beži beži beži)
nemamo vremena za tišinu,
vrištimo dok ne promuknemo,
dok krv ne okusimo u grlu
stisni zube, progutaj, iskašlji ih na papir,
(nijedno ne donosi slavu)
prodaj je, ispljuj je, zatvori je u bocu,
stavi je u beznadežnu magiju – dve kapi
izgubljene vere, prstohvat uništenih snova, promešaj
dok ruke ne prestanu da te bole tamo
gde si ih posekao
prosipaj je u čašice, prevrtaćemo ih
dok dodir ne postane bezbedan.
a svet se već okreće, okreće se, drži me čvrsto
dok pokušavam da ga zaustavim.
***
РОМАНТИЧАРИ
втората ренесанса беше мртвороденче.
потоа се појавивме
со стогодишна сол во вените
и срца полни никотин и кофеин, едвај чукајќи
прстите ни се тресат. носиме кофи, транспаренти,
пенкала
а усните ни се отрпнати од пластични свирчиња
и недочекани бакнежи.
цигарите ги пушиме до филтерот и бараме
закопано злато
и читаме и пишуваме и напишаното го фрламе;
збеснуваме и гориме
со огнот на сите изгубени револуции
и зборуваме за дождот и морето и солзите
кои ни се сушат врз образите
и зборуваме за ладни раце на топла кожа
и празнини и внатрешни демони
и ни кажуваат дека сме клишеа на две нозе.
читаме и пишуваме и зборовите си ги врежуваме
во кожата додека срцата не ни помодрат.
дрогата ја наоѓаме помеѓу загради и точки бидејќи
никаде
не можеме да си ја дозволиме, нашата љубов
се крие по паркинзи и тесни улички и ја делиме
бидејќи нема доволно за сите
нежноста ја менуваме за песјаци и канџи
ги зариваме во себе, разменувајќи навреди
послатки од бакнежи
и слатко си шепотиме предупредувања (бегај бегај
бегај бегај бегај)
немаме време за тишина, врескаме
до засипнување,
додека крвта не ја вкусиме во грлата
стисни заби, проголтај ја, искашлај ја на хартија,
(ниедно не ти носи слава)
продај ја, исплукај ја, запечати ја во шише,
стави ја во безнадежна магија – две капки
изгубена верба, прстофат уништени соништа,
промешај
додека рацете не престанат да те болат
кај што си ги расекол
истури ја во чашки, ќе ги превртуваме
додека допирот не стане безбеден.
а светот веќе се врти, се врти, држи ме цврсто
додека пробувам да го запрам.
RINA JANKULOVSKA (1996, Skoplje)
s makedonskog preveo ĐOKO ZDRAVESKI, urednik makedonske književnosti u Rukopisima
promocija Rukopisa 43 održat će se u Pančevu 11. i 12.9.2020. https://www.facebook.com/events/650330549215666/
čovjek-časopis 